وجود اهداف متعدد در فعالیت های زراعی مساله تخصیص بهینه نهاده ها را مشکل تر می سازد. به همین جهت، استفاده از روش هایی که بتوان چندین هدف را هم زمان به نقطه مطلوب نزدیک کرد، ضروری می باشد. این پژوهش، نحوه استفاده از برنامه ریزی چند منظوره و برنامه ریزی توافقی برای تبیین برنامه ریزی زراعی در دشت مشهد مورد بررسی قرار گرفته است که دو هدف را در مدل مد نظر دارد: یکی به حداکثر رساندن بازده ناخالص و دیگری به حداقل رساندن میزان آب برای آبیاری مزارع. به همین منظور از روش برنامه ریزی چند منظوره مجموعه کارا تعیین، و با استفاده از برنامه ریزی توافقی بهترین جواب توافقی به دست آمد. نتایج نشان داد که در جواب توافقی، بازده ناخالص مزارع کوچک (کوچک تر از 3 هکتار) و متوسط (کوچک تر از 8 و بزرگ تر از 3 هکتار) افزایش یافته و مقدار آب مصرفی کاهش یافته است. در مزارع بزرگ (بیش از 8 هکتار) الگوی کشت مدل و نمونه یکسان بود. با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت سیاست هایی که افزایش مقیاس واحدهای زراعی را از طریق کاهش تعداد قطعات زمین های زراعی هدف قرار می دهد، در استفاده کاراتر از منابع می تواند بسیار مفید باشد.